TRADICIÓNS GALEGAS: NOITE DE SAN XOÁN

Esta noite máxica que coincide coa celebración do solsticio de verán (a noite máis curta do ano), ten na nosa terra unhas características moi especiais. É a noite do lume, das lumeiradas, fogueiras, cachelas ou cacharelas; da auga, reviven as propiedades das fontes santas e milagreiras, das nove ondas do mar (purifican e fecundan), do orballo; e tamén do mundo vexetal.

Esta noite as plantas acadan o mellor das súas propiedades curativas e máxicas. Por iso, recóllenas para poñelas nun caldeiro con auga. Alí teñen que quedar ó orballo da noite e pola mañán todo os membros da casa, en especial os nenos, lávanse con esta auga milagreira.

Algunhas herbas varían segundo a zona, pero moitas  aparecen en todas:

Hai moitos máis ditos sobre esta celebración: Na noite de San Xoán non te deites ata a mañán. Na fogueira de San Xoán, todos caen ao chan. No San Xoán as bruxas fuxirán. Polo San Xoán, as nove co día darán. O día de San Xoán, é o día máis longo do verán. Mañanciñas de San Xoán, unhas corren e outras van. Polo San Xoán, calquera burro gaña o pan. Quen xexuna polo San Xoán, é tolo ou non ten pan. Na noite de San Xoán, bebe viño e come pan. Polo San Xoán a sardiña pinga o pan. Son moitas as referencias aos labores agrícolas: No San Xoán, peras na man. A auga de San Xoán, tolle o viño e non da pan. No San Xoán, fouciña na man. En San Xoán, cardos dan. Os allos postos no San Xoán, son dentes de can.

Fontes consultadas para os textos:

• Etnografía galega, Xesús Taboada Chivite.
• Galicia 2001: Etnografía espiritual, Xunta de Galicia.
• Gran Enciclopedia Gallega, Silverio Cañada.
• Guía de plantas medicinais de Galicia. Varios autores. Ed. Galaxia.

Imaxes recollidas da rede